Łokieć tenisisty jest schorzeniem dotykającym wiele grup zawodowych jak: informatycy, pracownicy biurowi, mechanicy fryzjerzy, dentyści, ślusarze itp. W wyniku małych urazów uszkadzających strukturę włókien ścięgien zaburza się ukrwienie w okolicy przyczepu. W miejscu uszkodzenia pojawia się tkanka znacząco słabsza od zdrowej, bardziej podatna na naderwanie przy przeciążeniu. Pojawia się ból towarzyszący procesowi degeneracyjnemu i tworzeniu nieprawidłowych nerwów i naczyń krwionośnych. Przyczyną Łokcia tenisisty może być również zbyt małe obciążenie ręki, brak aktywności powodujący zaniki mięśni i ścięgien.
Objawy Łokcia Tenisisty
Łokieć tenisisty jest częstą nieurazową przyczyną bólu stawu łokciowego. W grupach wiekowych występuje z częstością od 1% do 3%, jednak najczęściej jest diagnozowany pomiędzy 30 a 50 rokiem życia. Czynnikami ryzyka są otyłość i palenie tytoniu. Pacjenci zgłaszają dolegliwości bólowe na bocznej stronie stawu łokciowego promieniujące na długości mięśni prostowników do nadgarstka.
Dolegliwości bólowe są zróżnicowane: od bólu sporadycznego o słabym nasileniu do ciągłego bólu ostrego. Formowanie dłoni w pięść, ruchy oporowe palców, nadgarstka i nawracania przedramienia powodują ból. Dodatkowo występuje osłabienie siły chwytu. Jest to szczególnie uciążliwa dolegliwość, bo ból nadgarstka przeszkadza, a czasami wręcz uniemożliwia codzienną aktywność. Ból pojawia się przy każdej próbie uruchomienia nadgarstka przy chwytaniu, zaciskaniu, podnoszeniu itp. W zaawansowanym stadium schorzenia dolegliwości bólowe mogą występować nawet podczas spoczynku. Konieczna jest pomoc specjalisty.
Leczenie Łokcia Tenisisty
Nie ma jednej skutecznej metody leczenia tego dość popularnego schorzenia, dlatego warto skorzystać z pomocy specjalistów z klinik ortopedii i medycyny sportowej na przykład w Szpitalu Carolina w Warszawie czy w Gdańsku. Większość przypadków dobrze reaguje na leczenie przeciwbólowe i przeciwzapalne, często w ciągu roku leczenia dolegliwości ustępują.
W zdecydowanej większości, bo aż w ok.90% przypadków w leczeniu wystarczają metody nieoperacyjne, do których zaliczamy: ograniczenie, modyfikację aktywności fizycznych, fizjoterapię, niesteroidowe leki przeciwzapalne, kortykosteroidy w iniekcjach, iniekcje krwi autologicznej, toksyna botulinowa, akupunktura i inne. Gdy leczenie zachowawcze nie daje pożądanych rezultatów, konieczny jest zabieg operacyjny polegający na usunięciu tkanki zmienionej patologicznie. W zabiegach operacyjnych stosowany jest dostęp otwarty, przezskórny lub artroskopowy.
Materiał zewnętrzny
